Amerika Birleşik Devletlerinin Washington eyaletinde en kuzeybatı ucunda bulunan en büyük ilk on şehrinden biri olan Seattle!
1976 yılında, bu kentte; “Seattle Özel Olimpiyatları'nda”, 9 zihinsel ve bedensel özürlü 100 metre koşusu yapılıyor…
Hepsi fiziksel ve zihinsel özürlü olan dokuz yarışmacı, 100 metre koşusu için başlama çizgisinde toplanmışlar…
İçlerinde; yürüyüş imkânı sağlayan özel bastonuyla başlangıç çizgisine gelenler de dikkat çeker. Normal yürüyüş hızında bile yürüyemeyen katılımcılar var…
Diğer yarışlarda silah atışıyla başlatılma geleneği değiştirilir ve bir piyanonun tuşuna basılmak suretiyle yarış başlatılır...
Başlama işareti verildiğinde hepsi birlikte hamle yaparlar. Bu başlangıç 100 metre yarışlarında, alışık olunduğu gibi, hızlı bir başlangıç olmaz….
Ama hepsi yüzlerindeki gülümseme ile yarışı kazanmak, daha önemlisi “en azından bitirmek” istekleri gözlerinden okunur...
İşte bu yarışta;
Yarış başlar başlamaz içlerinden genç bir delikanlı tökezleyip yere düştü ve ağlamaya başladı. Diğer sekiz kişi oğlanın ağlamasını duydular.
Yavaşladılar ve geriye baktılar.
Sonra hepsi yönlerini değiştirdiler ve geriye döndüler.
Az önce yere düşen gencin yanına geldiler.
İçlerinden Down Sendrom’ lu bir kız eğilip oğlanı öptü ve “Bu onun daha iyi hissetmesini sağlar” dedi.
Sonra dokuzu birden kol kola girdiler ve bitiş çizgisine doğru hep birlikte yürüdüler. Stadyumdaki herkes bir anda ayağa kalkıp dakikalarca onları alkışladı.
Orada bulunan insanlar hâlâ bu öyküyü anlatıyorlar. Neden?
Çünkü bilinmesi gereken en önemli şeyin, insan olmanın erdemini yaşama samimiyetidir…
Bu samimiyet ki bu gün bizim kaybettiğimiz, bu kaybedişin farkında bile olamayışımız…
İnsan olmak; hayatın sadece yarışmak olmadığını, her şeyin egonun/benliğin/nefsin tatmini odağında yaşamakla bitmediğini/bitmeyeceğini fark etmek olduğunu anlamakla başlıyor…
Eğitimdeki önceliğimizin de bu merkezde olması; istikbalimizin teminatı olacak yavrularımızın eğitimi, değerlerimiz üzerine oturması, bizi biz kılan değerlerle, insan olma sürecinde erdemlere yakınlaşmamızı daha bir mümkün kılar diye düşünüyoruz.
Değil mi ki; yaratılanların en şereflisi insanın, insan olma erdeminden kopuşlarımız, bizi en zelil noktaya indirmekte…
Bugün toplumda yaşadığımız çalkantı, sosyal çözülme, hısım olmasak da hasım olmak zorunda olmadığımız inceliğini gözden kaçırışlarımız, imani noktadaki kardeşliği unutuşumuz, vatan, bayrak, din, iman, Kur’an, ezan gibi kutsallarımızı unutuşumuz, biri birimize en galiz ifadelerle yüklenmeyi marifet sayışımız TKY söylemiyle “İyileştirmeye Açık Alanlarımız” değil mi?
Unutmamalıyız ki yaşadığımız bu hayatta önemli olan şeylerden biri de kendimiz için kazanmaktan çok daha ötede yaşanması gereken bir şeydir.
Bu hayatta önemli olan, yavaşlamak ve rotamızı değiştirmek anlamına gelse bile diğerlerinin de kazanması için yardım etmektir.
Çünkü bu süreçte yaşanacak manevi haz, birlikte yaşanacak mutluluk, daha bir doyurucudur.
