Dünyada insan adına, hayat adına ve de Yüce Yaratan adına alabildiğine bir kavgadır sürüp gitmektedir. Mevki, makam, para, hırs, enaniyet benlik duygusu, saygısızlık, anlayışsızlık vs… Dünya durdukça da bu böyle mi devam edecektir?... Oysa bizi uyaran bir üstadın şöyle dediğini hatırlıyorum; “Ey insan! Yüce yaratıcı senin varlığını söz konusu etmeyebilirdi; gururun kibirin mevkisinden aşağı in ! Otur doğruyu bulmaya çalış…”
Herkesin doğrusu kendisine. Lâkin bir de göremediğimiz başkalarının da doğruları var. Bütünü görmek hakikati görmekle mümkündür. O zaman doğrular kişiden kişiye değişir; ancak hakikat herkes için değişme bir kanundur. Bu yüzden bilimsel buluşlar bile zaman zaman değişerek göreceli durumlara düşmektedir.
Ancak dünyaya ve insanlığa ne verirsek, sadece onu istemeye yüzümüz olur ve buna da istemeye hakkımız olacaktır elbette. Mademki tüm insanlık, kendi arzu ettiği ortamı oluşturma noktasında bir araya gelmiş; mademki tüm insanlık, kendi değerleri üzerinde hayata sarılmış; o zaman tüm insanlığın da, en çok dikkat etmesi gereken husus, birlikte yaşadığı bu yeryüzüne, bu yeryüzü üzerindeki tüm varlıkların ortak yaşama anlayışı ile o varlıklarla ilgili fiziksel ve zihinsel değerlere, yaratıcılığına saygı ile yaklaşması esastır.
Bu da saygı ve nezaketle değerleri ortaya çıkarma ve sevgiyi temel alma işidir. Değişelim, fakat maneviyatımızı ve prensiplerimizi terk ederek değil… Hayatın hilelerini öğrenerek değil; hileler in yerine, yaşamın en güzel yanlarını iyi öğrenerek…
Bilmeliyiz ki, bugün yaptığımız tüm iyilikler, yarın genellikle unutulur; Fakat biz yine de iyilik yapalım. Efsane olmanın bir başka yolu varsa eğer, o da henüz icat edilmiş değildir..
Dünya ve insanlar için elinizden geleni yapınız, bu asla yeterli olmayabilir. Ancak hayata ne verirseniz sadece onu istemeye yüzünüz olur ve buna da ve hakkınız vardır.
Dünya da İnsan adına, hayat adına ve de Yüce Yaratan adına bir kavgadır sürüp gitmekte diyen üstadın da sözünü yabana atmamak gerekir… Dünya durdukça da bu böyle devam edecektir herhalde... Aslında biz kendi vicdanımızdan başkasıyla kavga etmeyiz. Çünkü hiç kimse kendine ve çevresine ait kusurlarını tam olarak göremediğinden olsa gerek ki; kendi vicdanı ile kavgası asla bitmez… Sürekli bir hesaplaşma ve içten pazarlık içerisindedir.
Herkeste var olan kusur belki de bizde daha fazladır. Kim bilir? Lâkin biz başkalarını kendimiz gibi sanabiliriz. Vicdanımız da bize bunu emreder. Bu yüzden de başkalarını kendimize benzetmeye çalışırız. Kavgaların temelinde de bu yatıyor zaten.
“Her kes sadece kendi uçurumunun derinliklerine inanır.” (Pat Mesiti) Diyen düşünürün sözünde bir hikmet olsa da, yine de biz empati yapalım. Çünkü bir başka bir bilim adamı ise; ”Dünyada iki kusursuz insan vardır; biri ölmüştür, diğeri ise henüz doğmamıştır.”
Sonuç olarak; “Evrenin büyük boşluğu içinde, mikroskopla dahi zor görülen Dünya’ da Tanrı adına, İnsan adına bir kavgadır sürüp gidiyordu.” Diyen Abbas SAYAR’a hak vermek durumundayız. Ne diyordu üstad;
“Ey insan! Yüce yaratıcı senin varlığını söz konusu etmeyebilirdi. Gururun kibirin mevkisinden aşağı in ! Otur doğruyu bulmaya çalış…” Saygılarımla
Zeynel A. BAŞARAN [email protected]
