Zaman…
Ne hızlı akar, değil mi?
Dün sandığın şeyin üzerinden yıllar geçmiş olur,
Ama bazı duygular hâlâ dün gibi tazedir.
Zamanla çok şey değişir.
Yüzler, yollar, evler…
Ama en çok da insan değişir.
Bazen fark etmeden…
Bazen bir kırılma anıyla,
Bazen sadece susarak.
Zaman bize en çok şunu öğretir:
Her şey geçer.
Sandığın kadar sonsuz değil hiçbir acı.
Ama geçerken iz bırakır…
O izler büyütür insanı.
Daha anlayışlı yapar, daha sessiz, daha derin…
Zamanla şunu öğrenirsin:
Herkesin gidişi kötü değildir.
Bazen gitmeleri gerekir ki sen kalabilesin.
Bazen de senin gitmen gerekir ki kendini bulabilesin.
Zamanın en güzel öğrettiği şeylerden biri de kabullenmektir.
Olmayanı zorlamamayı,
Olanla yetinebilmeyi,
Bazı cümleleri içinden tamamlamayı…
Ve en önemlisi:
Kendine sabretmeyi…
İyileşmene, güçlenmene, yeniden doğmana zaman tanımayı.
Çünkü hayat, hızla geçen bir yarış değil…
Her durakta biraz durup,
Biraz dinlenip,
Biraz düşüp,
Sonra yeniden yürümeyi öğrenmektir.
Zaman bazen alır,
Bazen verir.
Ama her seferinde öğretir.
Ve öğrendiğin her şey,
Seni bugünkü haline getirir.
