Zaman ve mekândan önceki var olan kandilde,
Rahmanın nuruyla birlikte yanan Ahmet’sin.
Kendi ruhunun derinliklerindeki menzilde,
İnşirah ile kalbi yıkanan Muhammed’sin.
Aklen, Abdullah’ın oğlusun Yâ Resulullah!
Âdem Safiyullah’ın alnındaki noktasıydın,
İbrahim Halilullah’ın hikmetli duasıydın.
Yeri göğü mest eden Davud’un sedasıydın,
Evvel ve Ahire şehadet eden Mustafa’sın.
Kalben, Allah’ın elçisisin Yâ Resulullah!
Musa Kelimullah’ın dilindeki sözlerde,
İsa Ruhullah ile ümit oldun gözlerde.
İdris oldun, İlyas oldun uçtun göklerde,
Tüm peygamberlerin şahsında var olansın.
Hikmeten, Sultanı Enbiya’sın Yâ Resulullah!
Nuhu Nebi’den uzak olan hepsi gark oldu.
Salih ile Lut’un inkârcı kavmi helâk oldu.
Âlemlere rahmet olmak, bir tek sana tac oldu.
İki Cihanda şefaate yetkili, mümine kefilsin
Şeriaten, Muhammed Mustafa’sın Yâ Resulullah!
Mavi yüceliklerin miracındaki tebliği,
Burak’tan sonra binit olarak aldın refrefi .
Dimağına nakş ettin Hüda’dan gelenleri
Eşrefi mahlûkatın külliyen seyyidi eminisin.
Tarikaten, Habibullah’sın Yâ Resulullah!
Manidar sessizlikleri aşikâr edensin,
Sır perdelerinin gizemlerine yükselensin,
Her türlü iyilikleri cömertçe serpensin,
Cibril’e yoldaş, İsmail’e kandaş, Rahman’a mihmansın.
Marifeten, Nuru Arşinsin Yâ Resulullah!
Kâinata ibretle bak, evvel kendini bil dedin.
İlim irfan denizine edeple erkânla gir dedin.
Bilgelik makamının yolu ilâhi sevgidir dedin.
Batın ve zahiri Kur’an ile insanlığa okuyansın.
Hakikaten, Âlemlere rahmetsin Yâ Resulullah!
Mürşitsiz, kâmilsiz yolda kalmış, şaşkınım
Riya ile karışık yapılan secdelere kızgınım.
Samimiyet kalmadı sünnetine ıtretine, mahcubum.
Üzülüp, ümmetine yine de tek başına ağlayansın.
Şefaaten, muhtacım sana Yâ Resulullah!
Zeynel Abidin BAŞARAN
